KEŞFEDİLMEYİ BEKLEYEN İNSAN!..

KEŞFEDİLMEYİ BEKLEYEN
İNSAN!..

Evvel zaman içinde,
Evren zaman içinde,
Yuvarlanan bir zerre,
Zerrelerinde nefes alıp vererek;
Varlığını çevresiyle alış verişte,
Geliştirip sürdürerek,
Büzülüp salınarak,
Evirilip donanarak;
Çevreninde çıktığı yolda akarken bugüne.
Zamanın bir kertesinde,
Var ettiği varlıklardan biri,
Dikildiğinde ayakları üstüne.
Bundan dört milyon yıl önce,
Ufkunda açılan dünyanın ortasında;
Farkında olmadan adım atmıştı,
Var oluşunun yeni bir evresine.
Binlerce yıldır sürdürdüğü yaşam kavgasında,
Otlayıp avlanarak,
Göçüp yerleşerek,
Uzunca bir yol kat ettikten sonra;
Var kalmasının,
Gücüne bağlı olduğunu sezdi?
Gelişen beyni,
Ve ona yetmeyen bedeni arasındaki;
Çatışmanın acısını yaşadı?
Ruhunu beynine üfleyen evrende,
Beyinleri ilmikleyince diliyle insanoğlu,
Yaşamının bu yeni baharında,
Var kalma güdüsü sıkıştırdı onu?
Beyninin yetinmezliği ile,
Gücünün yetersizliği arasında parçalandı!..
Beyniyle bedeni,
Kendisiyle öteki,
Efendiyle kölede buldu kendini,
Beyni yarıldı,
Bir gözüyle sağdan, bir gözüyle soldan bakarken;
Dünyasına insanoğlu,
Bütünleyemediği gerçekliğin bedelini,
Hep ödedi bütünlerken kendini.
Ama gene de,
Bu kaçınılmaz çatışmada,
Büyüttü,
Donattı,
Yarının insanını.
Güçsüzlüğün parçaladığı,
Gücün yeniden çok yönlü bütünlediği,
Yarınlara yürüyecek kendinde,
Keşfetti İNSANI?

Yurdaer Erşan